22 septiembre 2012

Día duro

Hoy no está siendo un día fácil.
Tal vez porque cuesta asimilar que crecer, hacerse mayor..., implica seguir hacia delante. Y a veces, en el camino, te das cuenta de lo solitaria que estás.
Me estoy dando cuenta de que no soy una chica normal. Nunca me han permitido soñar con un príncipe azul, simplemente porque siempre me enamoro de quien no me hace caso.
Ahora me encuentro totalmente colgada de alguien que ni lo sabe, ni lo sabrá. Porque simplemente, sé que no le gusto. Porque no hay nada que hacer, o porque ni siquiera se ha dado cuenta...

No dudo que debe doler mucho perder a alguien que quieres. Pero que nunca te hagan caso...Ya puedo decir que el corazón se rompe en mil pedacitos.

De nuevo ante un sábado con la única compañía de mi portátil, de un libro o de la TV.

Saldré de esta como he hecho ya tantas veces en mi vida. Pero duele hasta dejarte sin respiración. Mucho. Y mientras, aguantar como pueda. Sin dejarme hundir demasiado, porque luego cuesta tanto salir....

Que boig el món, que no té cap sentit
i em fa pensar: “no sé què hi faig aquí”.
Que boig el món, que no el puc entendre mai.
Ja pots lluitar amb constància,
que un dia et fot un cop
amb tanta força que et deix sol
en el principi del camí.

No hay comentarios: